Οι Πυραμίδες της Συκιάς

*Της Ελένης Φωτίου (με την ευγενική συνεισφορά της Αριστέας Δημητρακοπούλου)

Οι καθιερωμένες εκδρομές με την παρέα και τα παιδιά μας στο Daphnes Club την άνοιξη και το φθινόπωρο είναι πλέον ο θεσμός που σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν. Δεν είναι μόνο η παραλία της Συκιάς, που είναι άλλωστε η καλύτερη του Κορινθιακού, τόσο κοντά στην Αθήνα και πάντα τόσο καθαρή και ήσυχη. Εξάλλου έχω ξαναγράψει για τις νότιες παραλίες του Κορινθιακού που έχουμε δοκιμάσει μία προς μία. Ούτε το παραλιακό πευκοδάσος, οι ποδηλατάδες, τα ηλιοβασιλέματα, τα πικ νικ και τα παιχνίδια που σκαρφιζόμαστε και μας θυμίζουν τα δικά μας παιδικά καλοκαίρια. Ίσως είναι η ίδια η Συκιά, που σαν αραξοβόλι ποιητών μας εμπνέει και σε κάθε οικογενειακή εκδρομή με παιδιά και φίλους γίνεται το ορμητήριό μας για χίλιες δυο ανακαλύψεις στην Κορινθία και ακόμα παραπέρα. Είναι όμως πάνω από όλα το ξενοδοχείο της Δάφνης ιδανικός προορισμός, άλλοτε για χαλαρές μέρες στην παραλία κι άλλοτε για δράση, πεζοπορίες, περιηγήσεις και εκδρομές με σκάφος. Αυτή τη φορά τι ανακαλύψαμε; Θα σας πει η Αριστέα!

Τα συρτάρια σχεδόν ξέχειλα από αναμνηστικά, χαρτιά, φωτογραφίες και ένα σωρό ψιλολοϊδια, τα οποία μία τέτοια περίοδο, περιοριστική και εσωστρεφή, μας ταξιδεύουν και μας δίνουν ελπίδα. «Να! Το βρήκα!», χαμογέλασε πονηρά γνωρίζοντας πολύ καλά εκ των προτέρων ότι θα μου φτιάξει τη διάθεση. «Πού πάμε σήμερα λοιπόν;» μας κοίταξε συνωμοτικά. «Έχεις κάποιο πλάνο σαν τις προάλλες; Ή απλώς ανοίγουμε το χάρτη και ψάχνουμε;», ανασκουμπώθηκε ταχύτατα η Δήμητρα που πάει κατευθείαν στο «δια ταύτα». «Σήμερα θα ταξιδέψουμε τη μαμά σε ένα μέρος που δεν έχει πάει ποτέ» είπε κι άρχισε να διαβάζει δυνατά.

«Στο τελευταίο μας ταξίδι στη Συκιά καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο που όλα τα παιδιά της παρέας είχαμε από παλιά.

Από το πίσω μπαλκόνι του ξενοδοχείου της Δάφνης, αλλά και από την ταράτσα, φαίνεται ένα μεγάλο οικόπεδο. Δεν λέω για τον κήπο της βίλας του Άγγελου Σικελιανού, αλλά για ένα άλλο -εξίσου αρχοντικό, αλλά λιγότερο φροντισμένο- εξοχικό, στον κήπο του οποίου στέκουν δύο μεγάλες πυραμίδες. Έχουμε ακούσει αρκετές φορές τη μαμά και τη Δάφνη να αναρωτιούνται πού χρησίμευαν, πότε φτιάχτηκαν, από ποιον και γιατί. Εμείς είχαμε φανταστεί ότι μπορεί να έκρυβαν αρχαίους θησαυρούς και είχαμε αρκετές φορές προσπαθήσει αποτυχημένα να σκαρφαλώσουμε τα κάγκελα ή να βρούμε κάποιο κενό για να μπούμε μέσα.

Αυτή τη φορά, οι ιδιοκτήτες ήταν εδώ. Ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπαμε κι ακούσαμε τους μεγάλους να λένε ότι το οικόπεδο καθαρίζεται και ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να αξιοποιηθεί. Τους ακούσαμε επίσης να συνομιλούν με την κόρη του ιδιοκτήτη και έτσι μας ξύπνησε ακόμα περισσότερο η επιθυμία να μπούμε μέσα και να το εξερευνήσουμε. Διαλέξαμε τον εύκολο τρόπο. Απλώς το ζητήσαμε από την ίδια, η οποία τελικά μας έδωσε την άδεια να θαυμάσουμε τον υπέροχο αυτό χώρο από κοντά και κανόνισε την ώρα της επίσκεψης.  

Κατά τις 6 εφοδιασμένοι με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, μάσκες, γάντια, σημειωματάρια, φωτογραφικές μηχανές και μολύβια (η Μαρία πήρε και μαρκαδόρους!) σταθήκαμε έξω από την αυλόπορτα και μας άνοιξε ένα ευγενέστατο ζευγάρι. Ο κύριος Κωστής, ο σημερινός ιδιοκτήτης μας διηγήθηκε πολλές ιστορίες για τον κατασκευαστή των πυραμίδων, που δεν ήταν άλλος από το θείο του.

Οι πυραμίδες δεν έκρυβαν ούτε θησαυρούς, ούτε μούμιες τελικά. Ξεκίνησαν ως ένα πείραμα αποθήκευσης και συντήρησης τροφίμων και χρησιμοποιήθηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που παραθέριζαν στη Συκιά, θα πρέπει να ήταν όλοι παράξενοι για το χωριό και πολύ προχωρημένοι για την εποχή τους. Ο Σικελιανός και η γυναίκα του καλούσαν ποιητές και συγγραφείς, ντύνονταν με αρχαιοελληνικές χλαμύδες και απήγγειλαν ποιήματα, άλλοι έχτιζαν πυραμίδες στον κήπο τους…Εδώ δεν βαριέσαι ποτέ», ολοκλήρωσε η Αριστέα και προσγειώθηκα ξανά στο δωμάτιό της.

Ποιος είπε πως δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε μέσα στο σπίτι μας; Η μετακίνηση είναι μόνο το ένα από τα τρία μέρη του ταξιδιού, που ακολουθεί τα πλάνα και το σχεδιασμό και προηγείται των αναμνήσεων, που διαστέλλουν τη διάρκειά του δυσανάλογα. Άγκυρες ευτυχίας. Αυτό είναι οι ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Οι περιπέτειες και τα παθήματα, οι επιλογές και οι αποστολές, η κούραση και η πληρότητα, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, όλος αυτός ο όμορφος κόσμος εκεί έξω, μας οδηγούν να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να έρθουμε πιο κοντά στους συνοδοιπόρους μας. Και μέρες σαν κι αυτές, τα ταξίδια αυτά τα νοερά, μας θυμίζουν πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε και μας γεμίζουν ακόμα περισσότερη ευγνωμοσύνη για αυτούς με τους οποίους μοιραστήκαμε το χρόνο, αυτόν του ταξιδιού που μοιάζει διεσταλμένος, όπως και η αγάπη.

* Η Ελένη Φωτίου, διεθνολόγος και μητέρα τριών παιδιών (μία εκ των οποίων η Αριστέα) είναι σήμερα ταξιδιωτική συντάκτης, ιδρύτρια και ταξιδιωτική σύμβουλος του ταξιδιωτικού πρακτορείου οικογενειακού τουρισμού ΜΑΜΑΚΙΤΑ Family Friendly Greece και ταξιδιωτική σύμβουλος για την Ελλάδα και την Ιταλία στην Travel 12 και την KimKim, αλλά δεν σταματά να αναζητά την ομορφιά που κρύβει κάθε τόπος και να ενθουσιάζεται όπως ένα μικρό παιδί όταν μπορεί να τη μοιράζεται και με άλλες οικογένειες.