Σιδηρόκαστρο και λίμνη Κερκίνη με παιδιά

H Ιφιγένεια μας διηγείται το οδοιπορικό της ίδιας και της οικογένειάς της στο Νομό Σερρών

Θέλαμε πολύ καιρό να επισκεφθούμε το νομό Σερρών και φέτος το Πάσχα το αποφασίσαμε. Αγοράσαμε τον χάρτη μας, μελετήσαμε τη διαδρομή, τα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε, τα παιδιά ετοιμάστηκαν για βαρκάδα και εξορμήσεις στη φύση. Την Μ. Τετάρτη με σύμμαχο τον πολύ καλό καιρό ξεκινήσαμε. Πρώτη στάση στα Καμένα Βούρλα να ξεμουδιάσουμε λίγο. Καφεδάκι στον ήλιο συνοδεία φρέσκων λουκουμάδων και παιχνίδι στην παραλία για τα παιδιά!

Με μια δεύτερη στάση λίγο μετά την Λάρισα φτάσαμε τελικά γύρω στις 3 το μεσημέρι στο Σιδηρόκαστρο. Επιλογή για διαμονή το ξενοδοχείο Agnantio Hotel & Spa (http://agnantiohotel.gr), που κάποιοι φίλοι μας είχαν συστήσει νωρίτερα. Οι άνθρωποι στην υποδοχή μας καλωσόρισαν και μας προμήθευσαν με ένα χάρτη της περιοχής με όλες τις προτεινόμενες διαδρομές και τα αξιοθέατα. Λίγο αργότερα, ένας εκ των ιδιοκτητών του ξενοδοχείου μου είπε: «οι τοίχοι και οι υποδομές μπορεί να είναι παντού τα ίδια. Οι άνθρωποι είναι που κάνουν τη διαφορά σε ένα ξενοδοχείο» και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα. Όπως πολύ ευχάριστα διαπιστώσαμε κατά τη διαμονή μας εκεί, οι άνθρωποι του ξενοδοχείου το πιστεύουν και το κάνουν πράξη σε όλα τα πόστα!

Το Σιδηρόκαστρο είναι αμφιθεατρικά χτισμένο στους πρόποδες ενός ψηλού και απόκρημνου γρανιτένιου γκρίζου βράχου που δεσπόζει ανατολικά και στους τριγύρω λόφους του. Βρίσκεται ανάμεσα στα όρη της Βροντούς και του Αγκίστρου από βορρά και του ποταμού Στρυμόνα από δυτικά. Αποτελεί έδρα του Δήμου Σιντικής και είναι ο τελευταίος δήμος της Ελλάδας στην έξοδο της χώρας προς τη Βουλγαρία. Είναι αρχαία πόλη, οι πρώτοι κάτοικοί της λέγονταν Σίντιοι και η περιοχή Σιντική.

Αφού κάναμε μια βόλτα στην πόλη καταλήξαμε για φαγητό στο Γεφύρι, απολαμβάνοντας τον ήχο του νερού του Κρουσοβίτη και παρατηρώντας την φύση που σιγά σιγά ξυπνάει.

Την επόμενη μέρα διασχίζοντας την πόλη με κατεύθυνση το Αχλαδοχώρι, περίπου δύο χιλιόμετρα αργότερα συναντήσαμε την πινακίδα για τους καταρράκτες των Ζεστών Νερών. Ο καταρράκτης πέφτει από ύψος 15 μέτρων και το νερό του είναι ζεστό. Ακριβώς πίσω υπάρχει μια σπηλιά με σταλακτίτες και πολλές νυχτερίδες. Τα νερά του καταρράκτη ενώνονται με τα νερά του ποταμού Κρουσοβίτη, τα οποία έρχονται από την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση και εξαφανίζονται μέσα στη βάθρα του καταρράκτη δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Στο Σιδηρόκαστρο επισκεφθήκαμε το βυζαντινό κάστρο (Ισσάρι), το οποίο προσφέρει πανέμορφη  θέα στο σερραϊκό κάμπο, την πόλη του Σιδηροκάστρου, με τον ποταμό Στρυμόνα και τη λίμνη της Κερκίνης. Επίσης, το Μεγάλο Σάββατο είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε βόλτα με το Τουριστικό Τρενάκι του Δήμου, την οποία απολαύσαμε μεγάλοι και παιδιά.

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια επίσκεψη στο Οχυρό Ρούπελ, την οποία μάλιστα έτυχε να κάνουμε ακριβώς 77 χρόνια μετά την επίθεση της 6ης Απριλίου 1941 από τους Γερμανούς. Η ξενάγηση από τους εξαιρετικούς στρατιωτικούς κράτησε μια ώρα και ξεκίνησε από μια κατατοπιστική ενημέρωση για την ιστορία και τη γεωγραφία του οχυρού σε ειδικά διαμορφωμένο για το σκοπό αυτό χώρο, ενώ στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το παρατηρητήριο, το Ηρώο των πεσόντων και τμήμα μιας υπόγειας στοά των οχυρών.

Μάθαμε ότι η κατασκευή οχυρωματικών έργων στην περιοχή του Ρούπελ ξεκίνησε το 1914 βασισμένη σε σχέδια του Αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Μεταξά. Τα οχυρά κατασκευάστηκαν για να αντιμετωπίσουν πιθανή επιθετική ενέργεια από τη Βουλγαρία, αλλά χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Απρίλιο του 1941 για να αντιμετωπίσουν την ισχυρότατη γερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το οχυρό Ρούπελ αντιστάθηκε σθεναρά στις σφοδρές επιθέσεις που διήρκησαν 4 ημέρες προτού οι γερμανοί ζητήσουν την παράδοση του οχυρού. Η απάντηση του Διοικητή του Ρούπελ Ταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου, στους Γερμανούς  «Τα οχυρά δεν παραδίδονται αλλά καταλαμβάνονται», μας συγκίνησε ιδιαίτερα.

Όπως ενημερωθήκαμε,  τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται το φεστιβάλ ιστορικής αναπαράστασης «ΡΟΥΠΕΛ 1941. Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ», υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Φέτος θα διεξαχθεί στις 13 Μάιου 2018 και αναμένεται για άλλη μια φορά εντυπωσιακό.

Τέλος, στην περιοχή επισκεφθήκαμε το οινοποιείο Μελίδου, όπου η γλυκύτατη ιδιοκτήτρια μας ξενάγησε και μας εξήγησε όλη τη διαδικασία παραγωγής των κρασιών του κτήματος (Λευκή Πόλη), τα οποία είχαμε απολαύσει κατά την παραμονή μας εκεί! Bonus της ξενάγησης για τα παιδιά οι κοτούλες του κτήματος και τα ολόφρεσκα αυγουλάκια που μας πρόσφερε η ιδιοκτήτρια.

 

Επίσκεψη στις Σέρρες

Στις Σέρρες βρεθήκαμε για βόλτα την Μεγάλη Παρασκευή όπου προσκυνήσαμε τον επιτάφιο στην Μητρόπολη, απολαύσαμε νοστιμότατο φαγητό στην Κάππαρη (πολύ ωραίες γεύσεις και γενναίες μερίδες) και για τη συνέχεια παγωτό στην κεντρική πλατεία με τα σιντριβάνια και τα παιδιά να παίζουν. Τέλος, επισκεφθήκαμε το αρχαιολογικό μουσείο που στεγάζεται στο «Μπεζεστένι», τη διατηρητέα κλειστή στεγασμένη αγορά του 15^ου αιώνα στο κέντρο της πόλης και παρουσιάζονται εκθέματα από τους προϊστορικούς μέχρι και τους βυζαντινούς χρόνους.

Προς τη Λίμνη Κερκίνη

Πρώτη στάση μας στη διαδρομή προς τη λίμνη το χωριό Βυρώνεια. Εκεί επισκεφθήκαμε το Δημοτικό Ενυδρείο Βυρώνειας, το οποίο στεγάζεται σε παλιές αποθήκες του ΟΣΕ. Ο κύριος Γιάννης Μερτζανίδης, υπεύθυνος του Ενυδρείου μας ξενάγησε και μας εξήγησε αναλυτικά τα είδη που φιλοξενούνται εκεί, ψάρια και ερπετά. Το ενυδρείο συνιστά μια προσπάθεια που έχει στόχο την ανάδειξη του φυσικού πλούτου της περιοχής, την ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν την προστασία του οικοσυστήματος της λίμνης Κερκίνης, καθώς και την περιβαλλοντική εκπαίδευση. Αποτελείται από δύο αίθουσες, στις οποίες υπάρχουν 22 μεγάλα ενυδρεία και εγκαταστάσεις, που φιλοξενούν την ιχθυοπανίδα της λίμνης Κερκίνης και αρκετά ερπετά. Στο ενυδρείο είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε τον «Βύρωνα», κροκόδειλο του Νείλου που ζει εκεί πάνω από 10 χρόνια. Δοκιμάσαμε να τον ταΐσουμε ψαράκι, αλλά δεν έδειξε ιδιαίτερη ανταπόκριση.. Τα παιδιά πάντως ενθουσιάστηκαν που έβλεπαν τον κροκόδειλο σε απόσταση μισού μέτρου!

Μετά το Ενυδρείο επισκεφθήκαμε τον Μεθοριακό Σταθμό Βυρώνειας. Εκεί, καλοκαίρι του 1913 και κατά την τελική φάση του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, εγκαταστάθηκε στον μικρό σιδηροδρομικό σταθμό το Ελληνικό Στρατηγείο όπου έγινε η συνάντηση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, μετά το αίτημα των Βουλγάρων για συνθηκολόγηση.

Στο σιδηροδρομικό σταθμό λειτουργεί από τον Δεκέμβριο του 2013 ένα φοβερό μεζεδοπωλείο με μοναδικά πιάτα από τοπικά προϊόντα. Επιπλέον, ο Μεθοριακός Σταθμός λειτουργεί και ως χώρος πολιτισμού και παράδοσης με μεγάλο αριθμό εκδηλώσεων να λαμβάνουν χώρα όλη τη χρονιά. Εμείς απολαύσαμε αχνιστό ελληνικό καφέ στη χόβολη συνοδεία σπιτικού σοκολατένιου κορμού που ξετρέλανε τα παιδιά!

Δίπλα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό υπάρχει ένα παλιό βαγόνι εκτός λειτουργίας (το κόκκινο τρένο που του λείπει η μπαταρία, όπως λέει ακόμα η μικρή μου κόρη) το οποίο στάθηκε αφορμή για πολύωρο παιχνίδι των παιδιών που οδήγησαν το τρένο σε πολλούς φανταστικούς προορισμούς

Το φανταστικό παιχνίδι συνεχίστηκε και δίπλα στο μεζεδοπωλείο, στο Πηγάδι των Ευχών, πετώντας διάφορα κέρματα και κάνοντας καμιά ντουζίνα ευχές για οτιδήποτε περνούσε από το μυαλό τους. Αργότερα έμαθαν ότι γίνεται και προσπάθεια μία από τις ευχές που γράφουν οι επισκέπτες σε χαρτί να γίνεται μετά από κλήρωση πραγματικότητα!

Συνεχίζοντας και περνώντας τα χωριά Ομαλό – Θρακικό φτάσαμε στο Ακριτοχώρι. Εκεί επισκεφτήκαμε την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου. Το μοναστήρι είναι εντυπωσιακό, έχει πανέμορφους κήπους και καταπληκτική θέα στη λίμνη Κερκίνη. Η αρχιτεκτονική του μοναστηριού είναι αγιορείτικη, με διακριτά μακεδονικά στοιχεία – παραδοσιακά λιακωτά, πέτρινες σκεπές. Ο πρώτος ναός αποτελεί ακριβές αντίγραφο του παλαιού καθολικού της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους.

Μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι, κατεβήκαμε στο χωριό για να επισκεφθούμε την Ταβέρνα Ειρήνη και να απολαύσουμε φαγητό! Για άλλη μια φορά απολαύσαμε νόστιμες γεύσεις και πολύ χορταστικές μερίδες. Η ταβέρνα είχε πολύ καλή εξυπηρέτηση, μας βοήθησαν με παιδικές μερίδες βουβαλίσιο σουτζουκάκι και  γευστικές χυλοπίτες, ενώ τα παιδιά παίζανε χωρίς να ενοχληθεί κανείς. Τέλος μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση ότι το μαγαζί είχε ίσως τις πιο καθαρές τουαλέτες που έχω δει ποτέ σε εστιατόριο, εξοπλισμένες με ότι μπορείς να χρειαστείς για τα παιδιά (αλλαξιέρα, μωρομάντηλα, κλπ.). Την ίδια ταβέρνα επισκεφτήκαμε και την Κυριακή του Πάσχα όπου μας καλωσόρισαν με κόκκινα αυγά και πεντανόστιμο σουβλιστό αρνί! Ευχαριστηθήκαμε το φαγητό με φρέσκα λαχανικά, πατάτες και ντόπιο κόκκινο κρασί.

Περνώντας το χωριό Μανδράκι όπου σταθήκαμε να απολαύσουμε τη θέα στη λίμνη, καθώς είναι το πιο κοντινό χωριό στον υδροβιοτόπο της Κερκίνης) και τα Λιβάδια (όπου έχουν φοβερή παραγωγή βουβαλίσιων προϊόντων) κατευθυνθήκαμε δεξιά προς το βουνό και το πανέμορφο χωριό Άνω Πορόια. Το χωριό βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κερκίνη, σε υψόμετρο περίπου 400 μέτρων, αγναντεύοντας την κοιλάδα και τη λίμνη και διατηρεί μέχρι σήμερα τα χαρακτηριστικά της μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής. Είναι ιδιαίτερα γραφικό χωριό με φυσική ομορφιά και πολύ καλό κλίμα. Επισκεφθήκαμε για φαγητό την ταβέρνα ΟΑΣΗ στην πλατεία του χωριού με ωραία παιδική χαρά για να παίζουν άνετα τα παιδιά δίπλα και απολαύσαμε νόστιμες γεύσεις κάτω από τα δέντρα!

Για καφέ και γλυκό επιλέξαμε το Tintza’s Café, κυριολεκτικά μέσα στη φύση, με πλατάνια και ρυάκια. Άνετος και πολύ φωτεινός χώρος, ενώ στο εξωτερικό του έχει ένα μεγάλο κήπο µε παιδική χαρά που τα παιδιά έπαιξαν με τις ώρες!

Κερκίνη

Η Λίμνη Κερκίνη αποτελεί το βαρύ πυροβολικό του Νομού Σερρών. Είναι ένας από τους 10 υγρότοπους διεθνούς σημασίας της Ελλάδας (γνωστοί και ως υγρότοποι Ramsar). Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1932 με την κατασκευή ενός φράγματος στον ποταμό Στρυμόνα, κοντά στο χωριό Λιθότοπος. Σκοπός της δημιουργίας της λίμνης ήταν η ανάσχεση και συγκράτηση των πλημμυρικών παροχών του Στρυμόνα, η συγκράτηση των φερτών υλών και η άρδευση της πεδιάδας των Σερρών. Στα βόρεια της περιοχής εκτείνεται ο ορεινός όγκος της Κερκίνης (Μπέλλες) ενώ στα νότια και νοτιοδυτικά, το Δύσωρο και το Μαυροβούνι.

Κατά την επίσκεψή μας, επιλέξαμε για την βαρκάδα στα νερά της λίμνης τον Οικοπεριηγητή που διοργανώνει πολλές δραστηριότητες στην περιοχή όπως πεζοπορία, βαρκάδα, βόλτα με jeep 4×4, birdwatching και πολλά άλλα.

Μπήκαμε στην πλάβα (παραδοσιακή βάρκα που χρησιμοποιείται στη λίμνη) και ενημερωθήκαμε από τον έμπειρο οδηγό μας για τη λίμνη και το οικοσύστημα της περιοχής. Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το  παρυδάτιο δάσος, το δέλτα του ποταμού Στρυμόνα, τις εξέδρες αναπαραγωγής,  τις φωλιές των πουλιών και το νησάκι «σπίτι» των Πελεκάνων. Γεμίσαμε εικόνες, ακούσαμε τη συναυλία των πουλιών, τα είδαμε να φλερτάρουν με τη βάρκα πετώντας κοντά μας.. Για την εμπειρία αυτή θα δανειστώ ένα σχόλιο από το φυλλάδιο του Οικοπεριηγητή που περιγράφει αυτό που νιώθει ο επισκέπτης στην περιοχή: «Όσο απομακρύνεται η βάρκα από την όχθη τόσο νοιώθω να γίνομαι κομμάτι ενός αξέχαστου ονείρου. Γίνομαι ένα με τη φύση, μπορώ να ακούσω τους παλμούς της… Γίνομαι γλάρος, ερωδιός, κορμοράνος. Θα το ξαναζήσω αυτό το όνειρο,  σε κάθε ευκαιρία της ζωής μου θα έρχομαι εδώ.» Λ.Λ 20/8/1999 

Μετά το τέλος της περιήγησης στην λίμνη και την παρατήρηση των βουβαλιών και των αλόγων που έκαναν βόλτες στην λίμνη επισκεφτήκαμε την Ελωδία. Φοβερό φαγητό, όπου γευτήκαμε άλλη μια φορά έκτος από τα βουβαλίσια προϊόντα, τηγανητό γριβάδι (κυπρίνος) ενώ τα παιδιά ευχαριστήθηκαν παιχνίδι στην παιδική χαρά, στο γεφυράκι με την ιδιωτική λιμνούλα και τα ψάρια, καθώς και τα ζαρκάδια που φιλοξενούνται στο χώρο!

Άγκιστρο.. λίγο πριν τη Βουλγαρία

Το Άγκιστρο είναι το βορειότερο χωριό του νομού Σερρών. Χτισμένο στους πρόποδες του ομώνυμου όρους, δεσπόζει ακριβώς δίπλα στη συνοριακή γραμμή με τη γειτονική Βουλγαρία. Επισκεφθήκαμε το Άγκιστρο απολαμβάνοντας μια όμορφη και γραφική διαδρομή για να δούμε τα φημισμένα θερμά λουτρά του. Τα νερά έχουν θερμοκρασία 40,5°C, και θεωρούνται ιδανικά για ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, δισκοπάθειες και μυαλγίες. Δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο Χαμάμ (http://www.hamamagistro.gr/), βρίσκεται το βυζαντινό χαμάμ του Αγκίστρου που χρονολογείται γύρο στο 950 μ.Χ. και χρησιμοποιούνταν επί τουρκοκρατίας από τον τοπικό μπέη και το χαρέμι του.

Αν και πολύ θα θέλαμε να κάνουμε ένα χαμάμ, η παρουσία των παιδιών δεν βοήθησε ιδιαίτερα!

Πήραμε λοιπόν τον δρόμο της επιστροφής κάνοντας μια στάση στο εργαστήριο παραδοσιακών προϊόντων «Η Παράδοση» από το οποίο προμηθευτήκαμε ντόπια προϊόντα (κους κους, χυλοπιτάκια, κλπ.)

Κλείνοντας…

Μετά από μια εβδομάδα περίπου στην περιοχή, αισθάνθηκα πολλές φορές ότι ζήσαμε την περιοχή με όλες μας τις αισθήσεις. Γεμίσαμε εικόνες, μυρωδιές, ακούσματα, γεύσεις και αγγίξαμε με τα χέρια μας τους θησαυρούς της ελληνικής υπαίθρου και κομμάτια της ιστορίας μας. Αυτό νομίζω ότι κάνει ένα ταξίδι ιδιαίτερα ξεχωριστό και παρά τη μεγάλη διαδρομή που πρέπει να κάνει κάποιος ερχόμενος από την Αθήνα για να φτάσει στην περιοχή, είναι μια εκδρομή που σίγουρα αξίζει τον κόπο!

Διαβάστε επίσης Με παιδιά στο νομό Σερρών