Το Σκλαβί και το μακρινό «Ταξίδι» του

Το «Σκλαβί» το έργο-σταθμός της Ξένιας Καλογεροπούλου, ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Πόρτα, σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου. Οι ηθοποιοί του θιάσου, με αφορμή το ταξίδι της παράστασης, αποκαλύπτουν το δικό τους «ταξίδι» στην τέχνη και τη ζωή ή αλλιώς στην Τέχνη της Ζωής.

Το «Σκλαβί» περιγράφει ένα ταξίδι. Το ταξίδι που κάνουν δύο αδέρφια από τον ίδιο πατέρα-Βασιλιά, ο ένας, γιος της Βασίλισσας και ο άλλος, το παιδί μιας σκλάβας, για να βρουν την Όμορφη του Κόσμου. Το ταξίδι από το ένα Βασίλειο στο άλλο και τα εμπόδια που συναντούν στη διαδρομή είναι αφορμές για να ωριμάσουν, να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους με αξίες και να καθορίσουν τη μοίρα τους. Αυτό το ταξίδι που πραγματοποιείται επί σκηνής για δεύτερο χρόνο (και μάλιστα δύο φορές κάθε Κυριακή) δεν έχει δώσει απλώς νέα πνοή στο ίδιο το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου που γράφτηκε πριν από μια εικοσαετία. Έχει πλέον διανύσει μια πορεία στις ζωές των ηθοποιών του θιάσου κι έχει αποφέρει τα οφέλη ενός «εσωτερικού» και πνευματικού ταξιδιού προς την ωριμότητα και την αυτογνωσία, που γίνονται ενστικτωδώς αντιληπτά κάθε στιγμή κατά τη διάρκεια της παράστασης και αγγίζουν βαθιά κάθε θεατή, μικρό και μεγάλο.

Ας κάνω πρώτα όμως ένα βήμα πίσω. Όταν τελειώνει μια παράσταση που με έχει συγκινήσει, τις περισσότερες φορές, ενδόμυχα και υποσυνείδητα, αποζητάω την ταύτιση του «ήρωα» με τον άνθρωπο που τον ενσάρκωσε. Τι κοινό έχει ο Βασιλιάς με τον Παντελή Βασιλόπουλο; η Βασίλισσα με την Ελένη Βλάχου; Βρίσκει κάπου τον εαυτό του ο Αυγουστίνος Κούμουλος στο «Σκλαβί» ή ο Δημήτρης Φουρλής στο βασιλόπουλο; Σε ποιόν από όλους τους ρόλους που ενσαρκώνει ο Φοίβος Συμεωνίδης αισθάνεται πιο οικεία; Και η Ηλιάνα Γαϊτάνη; Μοιάζει καθόλου με τη Χήρα; Πώς άραγε νοιώθει η Τζωρτζίνα Λιώση ως Βασιλοπούλα-Όμορφη του Κόσμου και η Νάνσυ Μπουκλή ως Ξαδέρφη της που τελικά σμίγει με το Σκλαβί;

«Ο Παντελής είναι ο «πατέρας» μας», ομολογεί η Ελένη την ώρα που ψάχνει ο Παντελής να εντοπίσει μια ομοιότητα του χαρακτήρα του με το Βασιλιά. «Σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να στηριχτείς πάνω του, ακούει τα προβλήματά μας και -πράγματι- αντιπροσωπεύει μια πατρική φιγούρα», συμπληρώνει ο Δημήτρης, που αναγνωρίζει στο θεατρικό του πατέρα και Βασιλιά, ένα ρόλο προστάτη και στιβαρού ανθρώπου. «Και η Ηλιάνα είναι η «μητέρα» μας», συμπληρώνει η Νάνσυ. «Η αλήθεια είναι ότι είμαι οργανωτική και έχω πρακτικό πνεύμα, σαν τη Χήρα», συμφωνεί και η ίδια.

 «Η Τζωρτζίνα έχει μια λεπτεπίλεπτη ευαισθησία που μπορεί να μοιάζει λίγο με την Βασιλοπούλα» σκέφτεται η Νάνσυ, η οποία ταυτίζεται με την «Ξαδέλφη» στο μέτρο που ο ρόλος διατηρεί άσβεστη την ελπίδα. Φωτεινή και προσαρμοστική, η Νάνσυ έχει εξαιρετική φωνή που συγκινεί και ως Τραγουδίστρια. Ο Δημήτρης, εξωστρεφής και χειμαρρώδης, διηγείται εκδηλωτικά τις ιστορίες του και θεωρεί ότι ο αυθορμητισμός του προσιδιάζει στην παιδικότητα του βασιλόπουλου, ενώ ο Αυγουστίνος, πιο εσωστρεφής και με βλέμμα αδιαπέραστο φροντίζει τους δικούς του όπως και το «Σκλαβί».

Ο Φοίβος αρέσκεται στον πολύπλευρο και δυναμικό ρόλο του Αφηγητή και η Ελένη αισθάνεται μια ταύτιση, όχι τόσο με το ρόλο της Βασίλισσας, αλλά με το ρόλο της «Δασκάλας» που αναζητά την ισορροπία μεταξύ του σωστού και του λάθους. Ο Φοίβος και η Ελένη είναι οι «ήρεμες δυνάμεις» όπως παραδέχονται όλοι. Ισορροπιστές, αποτελεσματικοί, λιγομίλητοι, αλλά «θαυματουργοί», όπως γρήγορα συνειδητοποιώ όταν αντιλαμβάνομαι ότι και οι δύο σκηνοθετούν δύο πολύ επιτυχημένες παραστάσεις την ίδια σεζόν για όλες τις ηλικίες: το «Δίπλα-δίπλα» ο Φοίβος στο Εθνικό και τον «Ερωτόκριτο» η Ελένη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Όσο «ζεσταίνεται» η συζήτηση, τόσο ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα του καθενός και αποκαλύπτεται το μυστικό και η μαγεία της υποκριτικής τέχνης: οι καλοί ηθοποιοί δεν «μοιάζουν» με τους ρόλους τους. Είναι ανθρωποκεντρικοί, με τρόπο που μπορούν να ενσαρκώσουν οποιοδήποτε ρόλο, και επαγγελματίες, ώστε να καλλιεργούν στην ομάδα τους την αίσθηση της ασφάλειας και να αποδίδουν το δέοντα σεβασμό στο χώρο που χρειάζεται ο καθένας για να τον αναπτύξει. Έτσι είναι και αυτή η ομάδα που «βλέπω» πλέον καθαρά μπροστά μου.

«Το ωραιότερο ταξίδι που έχουμε ζήσει όλοι μαζί είναι ένας αυτοσχεδιασμός», λέει ξαφνικά η Ηλιάνα και τραβά τα βλέμματα όλων που γεμίζουν την ατμόσφαιρα νοσταλγία. «Περπατούσαμε επί σκηνής μάλλον για 3 ώρες συνεχόμενα, αλλά μας φάνηκε μια αιωνιότητα. Περάσαμε όλοι και ο καθένας ξεχωριστά από διάφορες φάσεις. Από την απόγνωση στο γέλιο και … φτου κι από την αρχή. Περιπλανιόμασταν σε όλα τη μήκη και τα πλάτη του μυαλού και του κόσμου μας. Σε όλα αυτά που μας στιγμάτισαν, ακόμα και σε μικρές ιστορίες που είχαμε λησμονήσει», θυμούνται όλοι μετά από τόσες παραστάσεις.

Και ήταν αυτή ακριβώς η στιγμή που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι κάθε παράστασή τους είναι διαφορετική, όχι μόνο επειδή το κοινό αλλάζει. Αλλά επειδή είναι όλοι τους προσωπικότητες που εξελίσσονται με το χρόνο και αλλάζει το «βάθος» και η σημασία που δίνουν στα πράγματα. Προσπαθούν να πλησιάσουν, με άλλα λόγια, όχι μόνο την Τέχνη του θεάτρου, αλλά και την Τέχνη της Ζωής.  

Το «Σκλαβί» ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα κάθε Κυριακή 11:00 & 15.00 και απευθύνεται σε παιδιά από 5 ετών και ενήλικες. Δείτε το τρέιλερ εδώ