Το Vlefaro και το χειροποίητο σινεμά

Η Αγγελική Μπόζου, εικαστικός της νέας γενιάς, πειραματίζεται, αυτοσχεδιάζει και δημιουργεί ένα ιδιαίτερο χειροποίητο σινεμά, το Vlefaro, με αφορμή το καλλιτεχνικό έργο της και εργαλείο ένα προτζέκτορα, και με αφορμή ένα εργαστήριο για το λάθος, το τυχαίο συμβάν που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας προς το καλύτερο.

Γνώρισα την Αγγελική Μπόζου για πρώτη φορά μέσα από τα τεράστια κοστούμια που έφτιαξε για μια σειρά από πετυχημένες, παιδικές ή μη, παραστάσεις. Θυμάμαι συγκεκριμένα πόση εντύπωση μου είχε προκαλέσει η εικαστική της παρέμβαση στις μάσκες και τις κούκλες στην παράσταση «Μουσική και Φίλοι» των Burger Project, αλλά και στους «Αργοναύτες» του Ηλία Καρελλά. Ξανασυνάντησα το γνώριμο καλλιτεχνικό της ύφος σε ένα «πικ νικ» για παιδιά «με τον Paul Klee και την παρέα του, τον Henri Matisse, και τον Piet Modrian», στο πλαίσιο της ομάδας Playroom και στον αγαπημένο μας «Παβ», το φάλτσο τζίτζικα από τις εκδόσεις «Μικρή Σελήνη», ενώ πρόσφατα βρέθηκα με μία από τις κόρες μου στο «Εικαστικό Εργαστήρι Λαθών» που πραγματοποίησε στις Εκδόσεις Μάρτης με αφορμή το νέο της project με τίτλο Vlefaro.

Με πτυχία και μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας  καθώς και στο Interior & Graphic Design, με πολλά καλλιτεχνικά και εκπαιδευτικά projects στο ενεργητικό της, η Αγγελική βραβεύτηκε το 2011 με το 1ο βραβείο του Μουσείο Σπυρόπουλου και το 2019 με χρηματικό έπαθλο από το πρόγραμμα υποστήριξης καλλιτεχνών ARTWORKS που χρηματοδοτείται από το ΙΣΝ. Αυτό όμως που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή είναι η σημασία που δίνει στο «λάθος», μία έννοια που με προβληματίζει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

«Μια φορά, φτιάχνοντας ένα κολλάζ, κατά λάθος έκοψα περισσότερα φύλλα από όσα «έπρεπε». Συνειδητοποίησα όμως ότι το αποτέλεσμα ήταν καλύτερο από αυτό που είχα φανταστεί», μας διηγήθηκε και κάπως έτσι, με τα λάθη μας, μικροί και μεγάλοι, ξεκινήσαμε να ζωγραφίζουμε «μονοκοντυλιά» σε ένα μεγάλο άσπρο χαρτί. Με αφετηρία το κολλάζ και άλλες τεχνικές από τη μία, και την προβληματική του λάθους, η οποία εμπεριέχει την έννοια του τυχαίου συμβάντος από την άλλη, αυτοσχεδιάσαμε όλοι από κοινού μια χειροποίητη παράσταση, την οποία απολαύσαμε με προτζέκτορα σε έναν λευκό τοίχο. Τόσο απλά!

 «Οι ζωντανές  προβολές (live visuals) συνδυάζουν πολλά εκφραστικά μέσα όπως ζωγραφική, γλυπτική, περφόρμανς, amination, stop motion, κίνηση, λόγο, ήχο κλπ. και έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώνουν την κάθε στιγμή παραγωγής του έργου, να την καταγράφουν και ταυτόχρονα να την ακυρώνουν, καθώς οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη σε πραγματικό χρόνο. Η κίνηση που παρέχει, μου δίνει απεριόριστες δυνατότητες αυτοσχεδιασμού και μου επιτρέπει να είμαι δημιουργός και ταυτόχρονα θεατής του έργου μου τη στιγμή παραγωγής και έκθεσής του», αναφέρει σχολιάζοντας την προτίμησή της στο «ζωντανό σινεμά», την κινούμενη εικόνα και την προβολή της.

 «Όσον αφορά το εργαστήρι Λαθών, Δεν πρόκειται για ένα εργαστήριο ελεύθερης έκφρασης στο οποίο τα λάθη επιτρέπονται. Ξεκινάει και βασίζεται στα «λάθη», τα αναζητά και τα σημειώνει», υπογραμμίζει η Αγγελική για το Vlefaro στις εκδόσεις Μάρτης, καθώς πιστεύει ότι τα λάθη μας είναι αυτά που μας ξεβολεύουν και μας προκαλούν να αποδεχτούμε το διαφορετικό και να μην «καταπίνουμε» ό,τι μας φαίνεται γνώριμο, φυσιολογικό και ιδανικό. «Όσο τα παιδιά απομακρύνονται από το στάδιο της μουτζούρας και ανακαλύπτουν τις δεξιότητες τους στην αποτύπωση αυτού που «μοιάζει με πραγματικό», καλλιεργείται μια αυστηρή αντιμετώπιση για το πόσο σωστό ή λάθος είναι αυτό που μπορούν να φτιάξουν. Αυτό το φυσικό στάδιο ανάπτυξης ενισχύουν οι προβολές ενός «ιδανικού εαυτού» μέσα από τις εικόνες που προσλαμβάνουμε καθημερινά από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τη διαφήμιση», παρατηρεί η Αγγελική και σκέφτομαι ότι η εξιδανίκευση δεν αποτελεί μόνο άγχος των παιδιών, αλλά και μία από τις σημαντικές αιτίες κατάθλιψης που βιώνουμε οι ενήλικες σήμερα.

Το Vlefaro

Αυτό το κινητό σινεμά χειροποίητων ταινιών που η Αγγελική μπορεί να δημιουργήσει ενθαρρύνοντας ποίκιλες ομάδες παιδιών ή και ενηλίκων φέρνει τόσο γρήγορα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, όσο χρειάζεται και επιβάλλει η σύγχρονη εποχή και ρυθμοί της. Μπορεί να στηθεί και να παρουσιαστεί οπουδήποτε, από ένα σαλόνι μέχρι ένα γήπεδο μπάσκετ. Για πολλούς ή λίγους θεατές. Εκτός από ζωντανή εικόνα έχει και ζωντανή μουσική. Βασικοί συνεργάτες της ο Θάνος Κοσμιδης από τους Burger Project  που είναι σύντροφος στη ζωή και συνεργάτης της στα εικαστικά της έργα και στο θέατρο, και η αγαπημένη της φίλη Βάλυ Ιωάννου, κλασική πιανίστρια και συνθέτης. Και οι δυο μουσικοί  έχουν την σπάνια ικανότητα να αυτοσχεδιάζουν με διάφορα πρωτότυπα όργανα, αλλά και τη φωνή τους.

«Το Vlefaro δημιουργήθηκε για να ενώσει τα καλλιτεχνικά μου πρότζεκτ για ενήλικο κοινό και το ενδιαφέρον μου για τα παιδιά και τη σύνδεσή τους με τη σύγχρονη τέχνη», αναφέρει η Αγγελική. Στα δικά μου μάτια όμως, έρχεται να συμπληρώσει και να «ενώσει» την πολυεπίπεδη και πολυσχιδή καλλιτεχνική φύση της Αγγελικής σε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, σε μια βιωματική εμπειρία χειροποίητου σινεμά, που μπορεί να λειτουργήσει και ως ένας καθρέφτης των λαθών μας, που σε ένα κομμάτι τοίχου ή υφάσματος προβολής είναι ευκολότερο όχι μόνο να αντιμετωπίσουμε, αλλά και να δούμε και την ομορφιά τους. Κι αν επεκταθούμε δε, και πέρα από την εξιδανικευμένη εικόνα ευτυχίας που μας προβάλλει καταιγιστικά η σημερινή τεχνολογία, δεν είναι άλλωστε το λάθος και η αποτυχία που μας πάνε ένα βήμα παραπέρα και όχι το χειροκρότημα;

Δείτε περισσότερα για το Vlefaro εδώ.