Μεγαλώνουμε παιδιά την εποχή της Πέππας! Γυναίκες που τα καταφέρνουν όλα, δυναμικές που σκεπάζουν την παρουσία του άντρα, κορίτσια έξυπνα, εύστροφα, χαριτωμένα και δυναμικά, ένας «χαζούλης» μπαμπάς και ένα αγοράκι με μειωμένη αντίληψη, που ασχολείται με το δεινόσαυρό του και κλαψουρίζει κάθε φορά που δεν του κάνουν το χατίρι…
Έτσι είναι και η σύγχρονη πραγματικότητα. Γυναίκες που παραγνωρίζουμε τη διαφορετικότητά μας και εννοούμε την ισότητα ως τη δυνατότητά μας να κάνουμε τα «ίδια» με αυτά που κάνει ένας άντρας. Όσο γι’ αυτά που δεν μπορεί να κάνει ένας άντρας… εμείς είμαστε καλύτερες, καθώς μπορούμε να κάνουμε «περισσότερα». Και στο τέλος, κλατάρουμε, με τις υψηλές απαιτήσεις της γυναίκας, της συζύγου, της μαμάς, της εργαζόμενης, της φίλης, του μέρους ενός κοινωνικού συνόλου και ό,τι άλλο ρόλο έχουμε ως ιδιαίτερες προσωπικότητες…
Και αρχίζει να λειτουργεί ο νόμος της κεκτημένης ταχύτητας… Ο έλεγχος ξεπερνάει τα όρια της ισορροπίας κι ελλοχεύει ο κίνδυνος να ματαιώσουμε το ρόλο του πατέρα, του άντρα του σπιτιού. Του υποδεικνύουμε συνέχεια τι πρέπει να κάνει στο παιδί και πώς να το κάνει, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται (διότι έτσι είπε η δασκάλα, έτσι οι ψυχολόγοι, έτσι κάνουν οι άλλοι…) Και ο πατέρας αρχίζει συνειδητά να απέχει… («Ού μπλέξεις τώρα…») και αρχίζει να πιστεύει πραγματικά ότι είναι άχρηστος στο μεγάλωμα των παιδιών. Και τότε η οικογένεια δεν μπορεί να λειτουργήσει, διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ως ομάδα: ούτε να φάμε έξω όλοι μαζί με παιδιά, ούτε να πάμε βόλτα, ούτε να συμμετάσχουμε σε μια κοινή δραστηριότητα αρεστή σε όλους, ούτε να πάμε ταξίδι, γιατί δεν μπορούμε να βρούμε μια ισορροπία, ένα modus vivendi και operandi γονείς και παιδιά μαζί.
Στο πλαίσιο της αυτοκριτικής μου ως γυναίκας, μητέρας και εργαζόμενης, αποδίδω πολλά στις δικές μας αποτυχίες στο να κυκλοφορούμε μαζί έξω… σίγουρα αποδίδω πολλά και στις επιτυχίες (στην ικανότητα οργάνωσης, πρόνοιας και στη διάθεση!) Αλλά χωρίς τους άντρες ενεργητικά συμμέτοχους στο μεγάλωμα των παιδιών, με ελευθερία επιλογών για τα παιδιά, δεν νομίζω ότι μπορούμε να πάμε πολύ μακριά… [Αλλά και πάλι, το ότι αποδίδω πολλά και στις αποτυχίες και στις επιτυχίες, μια μορφή εγωισμού είναι…]
ΥΓ: Περπατούσα στο δρόμο γυρνώντας από τη δουλειά -που είναι χρόνος ολότελα δικός μου, καθαρίζω τις σκέψεις μου και οποιαδήποτε ένταση- και σκεφτόμουν ποια είναι η αληθινή απάντηση σε αυτούς που με ρωτάνε πώς κάνουμε τόσα ταξίδια με τρία παιδιά, ποιο είναι πραγματικά το πιο απαραίτητο συστατικό. Νομίζω απάντησα….